neivasse. E Zoane acignava a li discipoli soi e a tuti li atri piu cognoscenti e domesteghi, chi andassem a messer e feisege reverentia e ascotassem le parolle soe. [E Messer Gesù disse loro molte belle parole], afermando quello che Zoane dixeiva de lo regno de lo cel e de ogni altra cossa. E semper maor e piu cosse ge dixeiva, e questi lo intendevam ben e romagneivam in le lor memorie, e deletavanse de odirlo. E staito che ello fo un pocho, messer Jesu se partì e dè la benixon a tuti quelli chi eram lì chi se disponeivam secondo lo consegio de Zoane; e Zoane e li discipoli soi lo aconpagnam tanto quanto ello vose fora de le turbe. E semper andavam raxonando de la salvatium de la anima. E partisse da ello, e Zoane retornà a le turbe con li discipoli soi; e elli demandàm: “Chi è questo Jesu?” E Zoane respose: “Questo è quello chi fe*ferà salvi se voi obeirei li soi comandamenti”. E respondeiva archuin: “Messer, noi cremo che questo sea bom homo, ma no se voiamo partí da ti”. Responde Zoane: “Voi no ve partí da mi, quando voi farei ben so che ello vorà, perochè ello è lo meistro e mi son lo discipulo, e si è besogno che cresca in lo cor vostro”. Questi se maraveiavam de questo[sic] parole, ma possa se pensavam che Zoane lo dise per la funde*humilitae de lo cor so. E messé Jesu se ne va e inconmensa a prichar cosse dixe in lo santo evangerio. Zoane prica quando*ello po. E avegandosse che Herodes no corre*de zo che ello ge aveva dito, e lo peccao era palese e abomi[nei]ve a tuto lo povo, comensà a pregàlo*pareizementi e a reprendelo e a biasmalo, quanto se po dir, si che queste parole fon redite a Herodes, tanto che Herodes se comensà a desdegnar in lo cor so, perochè da questo peccao partir no se vorea, e esser vituperao davanti da lo povo de la bocha de santo homo monto ge incresceiva; e quella soa pessima femena avea alaora tempo de parlá, e sofiava la ira in lo cor de Herodes quanto poeva, che lo so era ben azessa. Tanto che, raxonando inseme, consentivan l'un a l'atro de farlo morir, se elli poessem, ma no era anchora tempo, che tropo era grande san Zoane in lo conspecto de lo povo. Si che no aveam ardir de mostrá lor marvoreir pareizementi; e pensome che messer Jesu avesse revelao a san Zoane la morte soa e lo moo, e possa ge avea dito como devea prichar. E san Zoane, como cavaler valente, e principo de Dee, no lasava traito a dir e a far de quello che Dee voeea[sic]; e aspeitava lo martirio so con grande alegressa, per doe caxoin: l'una, perochè ello savea che Christe dovea morir per li peccaoy (nostri), e ello se reputava beao a morir per la iustixia, soè per reprender li peccaj e li vicij; e l'atra caxun si era, che ello moriva così vorentera, avanti cha Christe, perochè no ge dava lo cor so de poi sostegnei de vei tormentar cossì lo Segnor so Ihesu Christe; che tanto era l(a)'amor che ge portava, che pur pensando de quelle cosse sereiva caito in terra morto, se no fosse la divina gratia chi lo sostegneiva. Sichè Zoane prichava contra Herodes senza poira, [e] ogni vota che ello veiva vegnir de quelli maioranti de lo povo, o gente curiosa, alora prichava pu fortementi contra li vicij