vegniva men*, se no fosse che lo fo confortao da la divinna virtue. E echa la voxe de lo Paere chi disse: “Questo è lo me Fijor dileto, lo quar in tuto me piaxe: obedílo”. O Zoane Batesto, o serafin in carne humanna, chi fo mai in questo mondo, cossì faeto, cossy presso, cossì in cuncordia de la santa Trinitae*, como tu eri in questo poynto? La man aveyvi su la testa de Dee, cum li ogij veívi lo Spirito Santo presso presso a la toa man, tanto che lo sentina* lo so doce calor. La voxe de lo paere odivi cum le toe orege presso a ti. O che grande virtue de fortesa chi te fo daeta, che tu te poivi tegnei drito! Péro e Zoane e Iacomo, quando elli fon su lo monte, che Christe se tranffigurà, ven* ben la vestimenta biancha como neive, e vin ben la fasa de Christe resplendente como lo sol, e vin ben Moyses e Elia, e questo poen soferí. Ma quando vegne la voxe de lo Paere, no lo poen soferí; caiten in terra quasi morti. E ti, Zoane, no cheisti, perochè tu eri de prea, soè tu eri tanto confortao per lo amor de Christe, chi e dito prea, e ello era cum teygo, e persò no poivi cheir. E(l)lo to corpo era quasi de ferro, che semper lo aveivi batuo e picao, si como se bate lo ferro fin che tu eri pisenin cum veraxe e aspera penitentia. E(l)lo ferro, como e meio batuo, pu è sodo e pu forte. E cossì eri tu faeto, Zoane, per la divina bontae.


Or echa che batezao messer Ihesu Christe, humermenti se veste; e insiando Ihesu de l'aygoa, Zoane desirava che l'aygoa steisse ferma per voreissege butar entro cum li soi discipuli. E messer Ihesu cognoscè lo so desiderio, e pensome che ello comandasse a l'aygoa chi steise ferma tanto che Zoane ge intrasse dentro. E Zoane vegando questo, preyze archum segnar a l'aygoa per recognoscela. E avia(r)sse messer Ihesu per andarssene su lo monte, e Zoane lo acompagnava cum tuta reverentia e amor che ello poea. E li discipuli de Zoane vorem andarghe deree, e Zoane ge insegnà che elli steissem inderré. E poa andà un pocho cum messer Ihesu, raxonando pur de so che era a far. La gente se maravegiava tuta e dixeam: “De, como par santo homo questo a chi Zoane fa tanto honor e como par cossa da ben”. Ma pur Zoane aveam in mao reverentia. E quando fon andaeti un pocho, messer Ihesu disse a Zoane: “Torna a far l'oficio che te a daeto lo me Paere”. E pensome che Zoane ge demandà parola: “Messer, fame questa gratia, che e vegne la seira [a] abergar apresso a ti; e starò basso e no parlerò noma como tu voray”. E messer Ihesu gi dè parole. E díxesse in lo libero de la vita de Christe che quello monte è presso a quatro migia unde Zoane stava a batezar.


Echa che Zoane se ne torna a lo povo, e la soa fasa era faeta de novo splendor, che ello aquistà quando ello batezà Christe, a lo moo che fe Moyses quando ello vegne de su lo monte, ch'elo avea parlao cum Dee. Torna Zoane a far lo so ofitio, poa che ello ave acumpagnao messer Ihesu. Jamà Pero e Andrea; e tuta la gente fe star da parte. E tornà a lo fiume Iordam e vi ferme[sic] lo segnal che ello avea faeto. E despoiasse e zitasse dentro e sobachasse tuto in questa aygoa. E poa se levà drito e disse a Pero: “Prendi la scuela e butame de l'aygoa su la testa, in lo nome de lo Paere e de lo Fijor e de lo