la humana natura.


Aora segue como la Dona nostra vo torná a cassa. E comensà a dir a santa Helysabet e a Zacharia como ella se ne vor tornar. E como grande dolor elli sentin, quando elli odim che la nostra Dona se vorea partir, e no e da maraveiá. Ma tutavia eram si santi e iusti, che elli eram contenti a la voluntae de Dee. E prechasàm incontenente la compagnia chi se convegnia, si che ella fosse honestissimamenti aconpagná. E quando la nostra Dona se vegne a partir da elli, questi incomensàm devotamenti a lagremar e dissem: “Fijora mea, noi regratiemo Dee chi t'a faeto uzar questa caritae cum noy de visitarne. E beneita sei tu sovra tute le femene, chy tanta humilitae e mansuetudem ay usao con noy. E dapoa che noy no semo degni che tu staghi pu cum noi, preghemote che tu te arecordi semper de noy. E quando tu averai apartuyo, tu no* lo fazi a savei. E quando tu averay lo Fijor de Dee nao e veyrailo inter le toe braze, tu n'(a)arecomandi a ello che ne fasa far la soa voluntae”. E alaora se ge inchinàm fin a li pey cum grande pianto. E(l)la nostra Dona semeieivementi fe a elli, così como humilissima, e responde, che le soe parole intende, no como preghere, ma como comandamento, si como de payre carissimo. E levàsse suza la nostra Dona, e preyxe Zoane in le soe braze, e ascostasselo a lo peto e benixilo monte vote e disse a lo paire e a la maire: “Voy savei ben che questo è da Dee, e si covèm che voy ne abiay bonna goardia e grande. Prego Dee chi ameistre voy e mi a far la soa voluntae e lo so honor in questi doi figi, che ello n'a daeto, e in ogni atra chosa”. E lo fantin cossì faxao parea che se ascotasse a ella, e semper stava in paxe quando ello era con ella. E la nostra Dona lo rendè a la maere soa. E preize comiao. E santa Helisabet disse: “Va in paxe fijora mea, e arecordate de mi”. E la nostra [Dona] si se ne vegne a la soa citae. E questi romazem tuti pin de lo amor de Dee.


Aora romàm Zacharia e santa Helisabet, chi alevam e goardam lo fantin Zoane cum grande devotium e amor. E eram questi si santissimi, che tropo pu amavam Zoane perzochè elli saveam che ello era cossì singular messo de Dee, che elli no lo amavam perzochè ello fosse so fijo. Anchor se deletavam singuarmenti, perchè saveam e eram certi ch'elo serea cossì grande in lo conspecto de Dee. E santa Helisabet, quando ella ge dava lo laete, semper dixea: “Pigia fijor, in lo nome de Dee”. E cossì ogni atra cossa chi ge bessognasse, semper ge arecordava lo nome de Dee. E quando lo fantin pianzea alchuna vota, como fan li fantin, [e] la maere lo vorea apagar, si ge arecordava lo nome de Ihesu, arecordandosse de la alegressa che ello avea faeto in lo so ventre, e lantora ello taxea, e de questo la maere se maraveiava. E Zacharia [e] Helisabet tanto pu l'amavam. E quando fossem inseme e raxonassem