 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
A’ porta de l’ etèrno e crûo tormento
Arrivòw Dante, o no vorriæ ciù intrâ:
Ma Virgílio, cu-e boñe, o ô mette drento.
Li o vedde a gente, a o mundo apputifä
Visciûa; no a vœ ni o Çê ni o Diäo. Uña barca
A’ ciazza arriva, da Carón guidä,
Ch’ o l' insprïta i Dannæ, u î aspréscia e imbarca.
1 « Per mi se va in ta çitæ dolente,
Per mi se va in to sempitèrno dô,
Per mi se va fra a sempre pèrsa gente.
4 Giûstiçia a l' ha inspiròw o mæ ato Fattô ;
Chi m' ha fæto l' é a summa Podestæ,
A diviña Sapiença, o Primmo Amô :
7 Alò de mi, no gh’ en cöse creæ,
Atro che etèrne; e mi in etèrno dûo:
Lascæ kí ògni sperança, voî ch' intræ ».
10 Queste parolle, de cô coscì scûo,
Veggo li scrite in çimma d’ ûña porta,
Unde mi : « Méystro, o sensu sœ o me é dûo ».
13 E a mi, lô ch’ o me vedde a fáccia smòrta :
« Kí ògni suspètto convén lasciâ fito,
Kí ògni viltæ convén ch' a ségge mòrta.
16 Semmo ao lœgo vegnûi duve t’ hò dito
Che ti vediêsci e gente doloroze,
Che do gran Ben da mente han pèrso o drito.
19 E piggiándome a man in te sò amooze,
Cun fáccia alegra, ch' a m’ ha confortòw,
Drento o m’ ha misso zù in te cöse ascoze.
