richesse selestiae e eterne.

Or o cheite um iorno che, seando inseme, che um de lor disse um bello exnprio[sic] digando: "O fo atra vota um grande amigo de Dee, e chi aveiva grande gracia in vita eterna e contenplava*, e questo e' l'aveiva acissima* e proffonda umillitae de che ello se ne reputava esse peccao: la qua umillitae che ello aveiva lo conffermava in gracia e si lo fava contuniamenti cresse in vertue e in dom de Dee, de che o non lo lassava mai caze in nigum peccao". De che san Francescho* odiando cossì maravegoze cosse, si se infiamà de um amô e de um dexiderio de aquistâ umillitae e con um (um) grande frevô o levà la fassa a cel e fè ata* de finissimo* perponimento, e si non se alegrà mai in questo mondo, fin a tanto che o centì perffetamenti in l'anima soa la vertue de Dee. Si che d'alaora avanti o se ne stava senper in cella serao con zozuni e oracione[sic] e con grandissimi pianti davati[sic] a Dee, e questo o lo fava per intepetrâ* da ello questa vertue, sensa la qua ello se reputava degno de lo infferno.

E seando staito monti di cossì frai Maseno, o cheite che um iorno che ello intrà in la celva e in frevô de sprito e' l'andava butando grande lagreme, demandando con grandissimo frevô e dexiderio questa vertue. E inpersò che Dee exaudisse vorentera le oracioim de li homi contriti, e stagando cossì frai Maseno, una voxe vegne da cello[sic] la qua ihamà doa fiâ: "Maseno, Maseno!" E cognossando ello perffetamenti per sprito che quella era voxe de Xe., si ge respoze: "Segnô mê!" E messê Ihu. Xe. si ge disse: "Che vöi-tu dâme per avei questa vertue e questa gracia che ti demandi?" E ello respoze: "Segnô, e' te vögo dâ li mê ögi de la mea testa". E messê Ihu. Xe. ge disse: "E' vögo che ti agi questa gracia e che li ögi te romagnem." E dito questo la voxe desparvì; e frai Maseno romaze si contento* de questa gracia e vertue che o dexirava la umillitae* e de lo lume de Dee, si che d'alaora avanti o fo senper umille*; e spese vote che senper che ello orava o fava: "U u u", e con fassa alegra e con lo cör iocondo e' stava cossì in contenplaciom. E seando questo devegnuo umilissimo o se reputava lo pu vî homo de lo mondo.

E demandao da frai Iacomo de Falarone perchè in lo so iubilleo o non canbiava versso, e ello ge respoze con grande alegressa: "Quando in una cossa se tröva ogni bem, e non ge bezögna canbiâ verso."

A lozo e a gloria de messê Ihu. Xe. e de la soa Maire madona santa Maria.


33.

Santa Ihëra, devotissima desipora de la croxe de Xe. e nobermenti ihanta de san Francescho, e la qua era de tanta santitae che non soramenti li Veschi e li Cardenai la dexiravam de vei e de odilla, ma eciamdee lo Papa la dexirava de vei e odilla con grande effeto, e spesse vote o la vexitava personamenti.

E inter le atre vote lo Papa ze una vota a lo monestê per vexitalla e per parllage de le cosse sellestiae; e seando cossì inseme in divin raxonamenti, e inter questo mezo santa Ihëra fè aparegâ la tora e ge fè mete de lo pan, asochè lo Papa lo benixisse. E pöa che fo conpio lo sprituâ raxonamento e inzenogandosse santa Ihëra con grande reverencia si ge disse che ge piaxesse de benixî lo pan chi era sum la tora. E lo Papa ge respoze: "Fidellissima sör Ihëra, e' vögo che ti lo benixi e che sorve ello ti ge fassi lo segno de la santa croxe de Xe., a la qua ti te g'ê tuta daita". E santa Ihëra respoze: "O santissimo Paire, perdoname, che sarea degna de grande reprenssiom se avanti lo Vichario de Xe. mi, chi sum una vilissima femeneta, e' perzumasse de fâ la benissiom". E lo Papa ge disse: "Asochè questo non te sea inputao prezenciom, ma merito de obediencia, e' te comando per la santa obediencia che sorve questo pan tu ge fassi lo segno de la santa croxe." Alaora santa Ihëra, figa de la obediencia, odando lo comandamento de lo Papa, in lo nome de Dee benixì quello pan con lo segno de la santa croxe, e maravegoza cossa fo a vei che tuto quello pan se tagà in croxe. E de lo qua pan parte ne fo mangiao e parte fo resarvao per miracoro. E pöa lo Papa se partì lasando santa Ihëra con la soa benissiom.

E in quello tenpo, stagando in quello monestê sör Ortorana maire de santa Ihëra e sör Agneize, sör soa, stagando inseme con santa Ihëra piña de vertue e de Sprito Santo e con monte atre sante done, a le quae san Francescho mandava monti maroti; e elle con le lor oracioim e con lo segno de la santa croxe tuti reseveivam sanitae.

A lozo e a gloria de messê Ihu. Xe. e de san Francescho.


34.

Andando san Loize re de Franssa per vexitâ li santi pairi per lo mondo, e odando la grandissima santitae e fama de frai Egidio, lo qua era staito de li promê conpagni de san Francescho, e san Loize se misse in pointo per andâ a vexitâ lo dito frai Egidio, lo qua era a Peroza.

E arivando a la porta de la zexia con monti conpagni, a modo de poveri pelegrini, e non cognossuo e' demandà a um frai de lo lögo de frai Egidio, e non digandoge de lo so nome, ma soramenti o ge disse: "Demandame frai Egidio." Or questo ze e disse a frai Egidio: "E' l'è um a la porta chi te demanda." Or o ge fo revellao da Dee che quello era homo de Franssa, per la qua cossa ello con grande frevô insì föra de la cella e ze a la porta, e senssa dî atro e che mai e' non se fon visti inseme, e con grande devociom l'um e l'atro se inzenogàm con tanta devociom e demestegessa, cossì como se monta fiâ e' se fossem visti, ma pu e' non se dixeivam ninte l'um a l'atro, stagando contuniamenti abrasai l'um con l'atro con grandi segni de amô. E staiti che fom cossì per um grande spacio, senssa disse ninte, e' se partìn l'um da l'atro; e san Loize se ne ze a lo so viageo, e frai Egidio se ne tornà a la soa cella.

E partiandosse san Loize, um frai demandà um de li söi conpagnoni chi era quello, e ello ge respoze che ello era Loize de Franssa, lo qua era vegnuo per vei frai Egidio. De che questo