Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/687

se credde, che sæ lontan de chì. Stemmo un poco a sentî cos’o dixe.

Lel. Che bello piaxeì da forche de voreime fâ perde a nœutte in questa manera. Son tosto stuffo de questo moddo de proçede, e me maraveggio dro sciô Poistæ, e dra sciâ Poistareçça[1] mæ sœuxori, che tegnan man a queste demore. Pasquin-na, va a dî a ra mæ spozâ che vœuggio dighe un-na parolla de premura, ch’a vegne chì subito che l’aspêto, e tì Tiburzio sta attento quando a sarà uscia da a stanzia donde ballan, særa a porta, e lasciaghe quelli imbrieghi, mettite a ciave in tra stacca, che forsi in sta manera poremmo un pò quietâ.

Pasq. Sciô Lelio, comme voreì che faççe, senza che se n’accorzan, a fâ uscì ra sciâ Florinda?

Lel. Accostateghe all’oreggia, e digghe ciancianin, che nisciun no sente, quello che t’ho dito.

Tib. Sciô Lelio, non è così façile, stan tutti con tanto d’œuggio. Son lusteghi[2], e l’è cattivo treppaghe.

Lel. Me ven a mosca a ro naso, me piggia fœugo a testa! Se son imbrieghi che vaggan fœura de chì a passâ a vinaçça. Pasquin-na, fa cose te diggo, va a ciamâ Florinda.

Pasq. Mi obediscio, ma dubito do caxo.

Tib. Faresci megio andaghe voî ascì (a Lelio),

  1. Poistureçça
  2. lustreghi