Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/673

Arg. O sciô Oraçietto figgio do sciô Tarquinio dottô dell’un-na e l’altra lezze, chi hà scagno aværto in ciaçça nœva a nœva.[sic]

Ghig. Ma, cara Argentin-na, mi non ne hò un-na minima cognizion. E ghe doverò dâ mæ figgia a strett’œuggi[1]?

Arg. De raxon creddo che sarei persuaso, che dovendo deventâ vostra moggê, non vorrò agiutâ a rompî o collo a vostra figgia, a a quæ vœuggio ben com-me se a foisse a mæ propria.

Ghig. Donque se voî m’asseguræ de questa cosa, non veddo l’ora de conoscero, d’abraçaro e de rende contenta mæ figgia, che m’eì dito che a ghe vœu ben. Me despiaxe che o non sæ chi presente per stipulâ l’instrumento in forma.

Arg. Guardæ un pô quando se dixe. o l’è chi lê in person-na! vegni[2] avanti, sciô Oraçietto, e fæ i vostri ringraziamenti a o sciô Ghigærmo vostro sœuxoro.

SCENA XXI.
Oraçio, e detti.


Oraç. Com-me, sciâ Argentin-na! me posso lusingâ de quello che me dî? son l’om-mo ciù fortunaò che sæ sciù sta tæra! Sciô Ghigermo, non hò lengua bastante, non hò espressioin a proposito da poreive ringraziâ.

  1. streit’œuggi
  2. vegnî