Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/445



Pasq. Ah caro sciô Ottavietto, da eri in ça o l'ha avúo un brutto scrollo. M'ho credúo che sta nœutte a foîsse ra sò ultima. Vorræ êsse boxarda; ma re proroghe ch'o çerca de piggiâ contro ra morte, no ghe serviran, segondo mi, che per pochi meixi.

Ott. Cose ti me dî, Pasquin-na!

Pasq. Ve diggo ra veritæ.

Ott. Per qualunque sperança che posse avei, sento che ra natura non pœu à manco de non ressentîse, e fâme provâ de l'amareçça e dro desgusto.

Tib. Mi ascì ho sentío dri tocchi de desgusto e de malinconía, quando quella bon'an-nima de mæ moggê a vosse fâ l'ultima scapolla de morî. Ero combattúo da ro dorô de doveira perde, e da l'allegrezza de êsse in stato de poéimene piggiâ un'âtra, comme creddo che tanti maríi fareivan vorentera in un caxo pareggio, de manera che ra sperança, l'afliçion, l'amô... tutte cose ciù façili à sentîse, che à spiegâse, me tegnivan, s'ho da parlâ sccetto, mézo allegro, e mézo malinconico.

Ott. Mi sento per mæ Barba tutto l'amô che se deve; e procuro de compiaxeiro in tutto quello che posso, e de non contradîghe in ninte, ch'o digghe, o ch'o faççe quello