Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/245

SCENA XII.
Giaçintin-na, Leandro, e Fabriçio a parte senza esser veduto.

Lean. Dî davei, bella Giaçintin-na?

Giaç. In veritæ.

Lean. Donque piggæ marío?

Giaç. Seguro.

Lean. E staseira se fan re noççe?

Giaç. Staseira assolutamente.

Lean. Ah tiran-na, crudele! e porrei scordâve in questa manera l’amô che ve porto? e ra promissa che d'accordio se semmo dæti?

Giaç. Mi? manco per sœunno. Sarò sempre quella che son stæta per voî; e ro mæ matrimonio non ve deve pregiudicâ in ninte affæto. Questo è un marío che piggio per tutt’altro che per genio, re sò ricchezze[1] son quelle che me fan rissolve à non dîghe de nò. Sentî. Nì voî nì mi avemmo dinæ da mantegnîse, e sença questi à ro mondo se fà un-na brutta figura. In qualche manera bezœugna inzegnâse. Hò piggiao l’occaxion per levâme d’int’ri guai, e me son risoluta d’acconsentîghe, con sperança de veime presto presto libera da questo scarbacça de vêgio che piggio. O l'ha ciù poco lin sciù ra rocca: o creperà in poco tempo;

  1. riccheççe