Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/187

Arp. E cose vegnitù à fâ, mascarçon?

Men. A dîve, che ra carroçça a l’è lesta.

Arp. E per dîme, che ra carroçça è lesta, ti me vorreivi mandâ à l’âtro mondo? Che animæ! van de testa comme i maççaprævj (a Marianna, e Momin-na) Poei andâ quando ve pâ, che mi resterò à dâ recatto à diverse cose.

Men. (parte)

Oraç. Signor, zà che voî restæ, anderò mi à servî ra sciâ Marianna.

Arp. Non mancâ d’andâ; ma subito che ti l’hæ missa in carroçça, torna chì, che t'hò da parlâ.

(partono tutti, eccettuatone Arpagone, che continua a parlare da se)

Oh chì gh’è dell’intrigo, à ro quæ vœuggio vedde drento primma d’andâ avanti. Con tutto quello che m’ha infenoggiao sciù quella matta de Zabetta, non me pâ, che ra sciâ Marianna sæ guæri inclinâ à piggiâme; e ançi, da re botte e risposte che se son dæti tra lê e mæ figgio, zœughereiva, che tra de lô son accordæ. Ma son vêgio, e tanto basta. Non starò guæri à scovrî[1] ro vero, e poi l’han da fâ con mi. Quello mascarçon o me l'ha sœunnâ dro diamante; ma spero de sœunnághene un-na à lê de quelle, ch’o non s’aspêta. O l’è giusto chì ch’o torna. Bezœugna che ro pigge con re bon-ne, se vœuggio sccærîme de tutto.

  1. scrovî