Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/18

a l’è nostra patron-na. Ro matrimonio s'è prolongao fin ch’a stagghe ben, e se a guarisce, non ghe perderemmo ninte. Ro sciô Oraçio l’è un galantommo e generozo, o n’è in-namorao perso. E sì ben che ra figgia ha mostrao l’inclinaçion pe ro sciô Leandro, ti sæ che sò poære gh’ha sempre dæto à ra banda.

Mart. (a parte) Possibile che non me posse rescî de trovâ un recatto per vendicâme de Tiburçio!

Luch. Mi ne sò che grilli sæ satao int’ra tiesta à nostro patron, da pœu che ri miêghi han vortao ro sô con re stanghe per guarî questa sò figlia, e ne gh'han trovao remedio.

Val. Ti no sæ? dre votte, quando manco se ghe pensa, se trœuva chi se va çercando.

Mart. Tant'è, besœugna in ogni mainera, che faççe vendetta. Quando me vegnan in mente quelle bacchæ, non re posso digerî. (parlando così da se, s’incontra con Valerio e Luchino urtandoci) Scusæme, ve ne prego, non v’aveivo visto, andavo pensando à un’âtra cosa.

Val. No gh’è mâ.. Noi assì andemmo pensando de trovâ quello che ne pâ assæ diffiçile.

Mart. Se mai poesse aggiuttâve in quarcosa, son chì pronta.