Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/73

91
Cosci no foîse un indovin!... ma e storte
Suppoxisioîn d’un vixionaio, aimè,
No pêuan portâne atro che in brasso ä morte!
Chi sa (mi tremmo ne-ô pensâlo), se
Confin ha ô mâ, ne ô quæ tentemmo a sorte?
E chi sa dove seggian, se ghe n’è?
E chi sa, se ghe foisan, ma lonten,
S’emmo e provviste pe arrivâghe sen?

92
E se pù gh’arrivascimo, chi sa,
Se ghe sä gente chi ne fasse cea,
E a ne tratte da amixi comme va;
O invece uña nazion barbara e fea,
Che a ne manda cô-a forza via de là,
O ne-a ciù iniqua e perfida manea
A finze d’abbraççâne comme fræ
Per poi scannâne comme tanti bæ?

93
Vêuggio suppoñe ancon, che a fâ amicizia
Quella gente a scie pronta co-i foestê;
Ma, dîme, a sorte aviemo poi propizia,
E ô vento in poppa pe tornâ inderrê?
E portâ là in Europa a gran notizia
Da gran scoverta, e vedde ô bello çê
Da Spagna, e i nostri amixi, e i figgi e i poæ,
Che pe noi vivan tanto in anxietæ?

94
Me pä de veddeî questi lagrimando
Stendine e moen da lunxi, e poi ciammâne
Tutti per nomme, e poi ripete: e quando
Vegnieî ne-e nostre brasse a consolâne?
E mentre i nostri cai stan spaximando,
Anime coscì triste e disumane
Aveîmo noî da trascurâ ô favô
Da sorte pe tornâ presto da lô?