Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/671

102
Poi questo scrito dentro ûn pö de teia
Inseâ ben inghûggeito[sic] e scigillôu
O l'investiva dentro un pan de seia,
E avendo questo mæximo fasciôu
Con un retaggio inûtile de veia,
O ligava con spago incatranôu,
E avendolo serrôu in t’ûn bariletto
O cacciava zù in mâ da-ô barconetto.

103
Lê ô sperava che a galla de trasporto
I maôxi ghe servissan o a corrente,
Finchè ô stracoasse in quarche spiaggia o porto
Cö scrito, che gh’ea dentro, nell’Oriente;
E ghe portava a-ô chêu quarche conforto
Questa speranza e un pö de carma ä mente,
E sciûgandose e lagrime ô sciortiva
D’in ta so camea pe montâ sciù a riva.

104
Là in cea tranquillo, comme ne-ô so interno,
Da-ô timon rilevando Bertomê,
O tornava do mæximo a-ô governo
Co-i êuggi a-a prôa e a mente fissa a-ô Çê
Rassegnôu ä voentæ do Paddre Eterno;
Mentre che zà in ta stiva e intorno a lê
L’ëa sûccesso a-ô mormoggio e a-ô movimento
Un scilenzio d’angoscia e abbattimento.

105
In quella trista e desolante scena
De gente gianca in cea, comme ô papê
Pe ô spavento e pe ô spaximo, Marcena
Malapeña ô se sente solo lê,
Che in aia seria, pia, carma e serena
Quando ô dirizze ûña preghea a-ô Çê,
E quando ûña parolla de conforto
A l’equipaggio mûtto e mezo morto.