 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
147
Comme un'anghilla Idia a l'è attiva e snella,
Nervosa Ozela, comme uña camalla,
Zilia a l’ha ûn pö de questa, e ûn pö de quella,
Leggea a l’ëa Apena e a stava megio a galla,
Delicâ a l’ëa Macuiña, comme bella,
Ma viva e matta, comme uña cavalla,
Ean coscì bilanciæ de tùtte e forse,
E gh’ëa in tûtte ûn compenso de risorse.
148
Coscì nûavan pe ûn pö fra lô con poca
Distanza e guagno in mezo a ûn mâ tranquillo,
Imitando co-e brasse aôa de l’oca
E sampe, e aôa do can, o do girillo,
Aôa ô moto de branche d’ûña foca,
O d’ûn delfin, oppù d’ûn coccodrillo,
O cö slanço da ræna de derrê
Spinzendo contro l’ægua e gambe e i pê.
149
Ma quando a fianco arrivan da scûggea,
Chi è in bocca ä radda, pe avançâ Macuiña
I atre a se desbrassa de manea,
Che a Zilia allôa trovandose vixiña,
A s’ingancia in ta lunga cavellea,
Che questa a strascinava pe-a mariña;
Zilia a-ô sentise tiâ, che ô fesse a posta
Pe fermâla a se credde, e a se gh’accosta,
150
E i cavelli, pe tiâgheli coscì
Comme a fâ a lê, con impeto a gh’abæra;
Macuiña a ghe risponde e a tiâ lê ascì:
Allôa comença ûña tremenda guæra:
Uña a tiava de chì, l’atra de lì,
Comme duî ommi, quando tian a særa:
Ciù forza ha Zilia: a cria Macuiña, e Apena
Pe proteze a so amiga a l’intra in scena.
