Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/612

59
Barcola ô l’ëa ûn camallo d’Alicante,
E ô paiva ûn di ciù bûlli a-e spalle e a l’aia;
E benchè ô non avesse d’ûn gigante
Nè a statûa, nè a groscessa straordinaia,
O mostrava d’aveî pôso bastante
Pe arreze ô legno, e a forsa necessaia
Pe portâlo da dove a mæña a bagna
A riva fin a l’erboo da Cocagna.

60
O non ëa ûña demôa o cammin da mæña
Fin a quell’erboo: gh’ëan trexento passi:
E ô non ëa bon pe-i pê d’uña balleña[sic]
O terren, nè pë gambe di ragassi;
Ma ô l’ëa tûtto astregôu de strati d’æña
Disûguali, chì ciù ati e là ciù bassi;
Scicchê[sic] ô corso diffiçile ô l’ëa reiso
Dä distanza, dä sabbia e da-ô gran peiso.

61
A lunghi passi con ô legno addosso
O primmo a avviâse ä meta ô l’ea ô foestê;
Postâ l’æña da ûn ommo grande e grosso
E pesante a ghe cede sotto i pê,
Ma ghe schissa e tormenta a carne e l’osso
O legno ciù pesante assæ de lê;
Scicchè ô lascia andâ a tæra e tronco e onô
A meza corsa subbacôu da-ô dô.

62
O commençava quæxi de galoppo
Doppo lê Paparani ô so cammin;
Ma a sabbia molla a-ô strappassava troppo,
E ô va ä meitæ da stradda ciù ciannin;
A duî tersci da corsa ô l’ëa zà soppo,
Pù ô se rebella ä meta assæ vixin;
Quando piggiando ûn puntapê pe caxo,
Cö legno addosso ô dava ä tæra ûn baxo.