Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/567

27
A questi ô ghe dixeiva pe conforto,
Ch’ëan martiri do giûsto e da veitæ,
Che nisciûn de lô forse saiva morto,
Che i so nemixi saivan subbaccæ...
Ma sciccomme pe allôa ghe davan torto
I Selvaggi ch’ëan dentro da çittæ,
E a quella Gexa mæxima vixin,
O s’andava a intanâ in to campanin.

28
Ma in mezo a-i combattenti sempre in gio
Senza puia ne-i rischi e senza tedio
Da fadiga e risparmio e assæ ciù pio
Marcena ô l’ëa mirabile ne-ô vedio
Presso a chi ëa moribondo e a chi ëa ferio,
A chi dando conforto e a chi rimedio:
O poveo Federico abbandonôu
Fù per lê, se ô no moiva ammagonôu.

29
In paxe lê ô spirava në so brasse
Persuaso da-ë parolle do bon fratte,
Che co-a so morte eroica ô l’espiasse
E so idee antighe vanitose e matte,
E doppo lê varie opere ô lasciasse
Da ogni biaximo grave immûni e intatte,
Coscicchè saivan sempre ne l’istoia
Scriti e onoræ ô so nomme e a so memoia.

30
Tûtta a çittæ frattanto a l’ëa innondâ
De Selvaggi, e da lô serrôu e streito
D’assedio Paxo e a Gexa circondâ;
E di Europei l’avanzo ô l’ëa costreito
Co-e spae, co-e prie difendise a despiâ
Da-e porte, da-i barcoîn, da-e scae, da-ô teito,
E lasciando taoccâ fra Boile, fin
Dä lögia e da-e ferræ do campanin.