Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/522

7
Ma senza avaia e libero ô canotto
O passava ô terribile recinto
Diretto da ûn angelico pilotto;
Ma allôa con fûria sûbito ô l'è spinto
Da-i genii, che no vêuan restâ de sotto,
Ne-ô marittimo meandro o laberinto
Formôu da tanti isuöti, che ve pän
Un'isoa sola vista da lontan.

8
Ma fra-i angûsti gii d'uña mariña
Ne-ô so genere forse ûnica a-ô mondo,
De giavotte e de secche tûtta piña,
A despeto do genio tristo e immondo,
Senza scontrâ nè a drita nè a manciña,
Senza toccâ corrindo ô basso fondo,
O canotto ô sciortiva in t'ûn momento,
Comme prima ô gh'intrava, a salvamento.

9
Questa prêuva terribile fallia,
L'iniquo ô tenta uña segonda prêuva,
E ô canotto in t'ûn attimo ô l'asbria
Fra i banchi e fra-i nebbioîn de Terranêuva;
Ma da l'imbroggio nêuvo uña sciortia,
Comme a primma stûpenda, a se rinnêuva;
Pe ûn tâ fiasco però ô no s'avvilisce
O diao, ma sempre ciù ô s'inviperisce.

10
E con man ch'a porriæ tiâ uña montagna,
Pe-a prôa a barchetta fragile o l'abbæra,
E ô se a strasciña fin a-ô mâ, chi bagna
Do Labrador l'alpestre orrida tæra;
E con fûga crescente ô l'accompagna
In mezo a-i ægue che a Groenlandia a særa,
E ä grand'isoa de Cumbria, dove e sponde
A nebbia, a neive e ô zeo spesso ô i asconde.