Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/516

99
E chi ô l’ansciava in moddo assæ penoso,
E a man da morte a ô desfigûava in cea:
In quello punto estremo e doloroso,
Se gh’affacciava ä mente Rosolea;
E zà convûlso ô començava: oh ’’Roso...
Ma ô se fermava, e dî ô no poiva ’’lea;
Che a Parca a ghe troncava allôa dä rocca
O fî da vitta co-a parolla in bocca.

100
Quando, ch’ò l’è spirôu, l’Eroe ô s’è accorto,
Pronto pe andâ a imbarcâse ô se partiva,
Portandose con lê ô Spagnollo morto,
E a donna indiaña malapeña viva;
Affidando di mæximi ô trasporto
A Temo e a l’equipaggio chi ô seguiva,
Pe portâli in Aïti, e pensâ ä cûa
De questa e de quell’atro ä seportûa.

101
Arrivæ a bordo, acquegan Idia ä prôa,
E co-a corda ligavan a-ô so gosso,
Pe poeî tiâla a-ô remorco, uña canôa
Con dentro ô corpo destinôu pe-ô fosso;
E sûbito partivan, benchè allôa
Foîse ô vento contraio cö mâ grosso,
E remmando a vicenda andavan driti
E lesti ciû che poivan verso Aïti.

102
Ma no lasciavan pe l’andâ spedio
De fâ intorno a Ferrante un pö de lûtto
Non senza quarche lagrima e sospio:
Pe ûn pesso ogniûn de lô l’ëa serio e mûtto:
A ribellion, da quæ ô s’ëa zà pentio,
E i so difetti ëan zà scordæ do tûtto:
Morto lê, questi no viveivan ciù;
Resûscitavan solo e so virtù.