Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/297

103
Gh’ëa pù a Veitæ, ch’a pêu, quantunque nûa.
Stâ senza aveî verghêugna a-ô ciæo do sô,
Perchè pûo lê a l’inspira in ogni pûa
Anima, pûa lê mæxima ô so amô:
Solo se tappa i êuggi l'Impostûa,
E a cria: scandalo! o a mostra aveîne orrô;
Perchè a l’odia chi solo e virtù fase,
E-i vizii de svelâne l’è capaçe.

104
A questa poi due donne gh’ëan vixin:
O scimbolo a l'ëa a primma da Caitæ:
A l'ëa attorniâ da treî figgiêu piccin,
Ch’ëan stæti, meschinetti, abbandonæ,
E a chi a dava do pan, a chi ô tettin;
L’atra a voiva indicâ l’Umanitæ
Ch’a nûava in mezo a-i maôxi con coraggio
Pe sarvâ un infeliçe da-ô naufraggio.

105
E a Fradellanza gh’ëa che tutti a reo
I ommi a baxa de cea gianca e moa,
O ricco, ô poveo, ô nobile e ô plebeo:
E assettâ a Tolleranza ä stessa tôa
Cö crestian e cö turco e con l’ebreo;
Scandalizzæ se parlan in ta gôa
Lì da un canto e fan smorfie ogni pittin
Un canonista, un teologo e un rabbin.

106
E gh’ëa a Prudenza poi che cautamente
A l'ammia ô tempo primma de sciortî
Pe n’espoñise a posta e inutilmente
A-ô nembo, ch’ô minaccia de vegnî:
E a Fortezza che invece francamente
Ma con riguardo e senza prezumî
A sciorte a mezo, se l'è necessaio,
Anche co-ô tempo torbido e contraio.