Pagina:A.Colombiade.Pedevilla.1870.pdf/228

123
E de sciortî poi solo dä fortessa
Ne-a meza nêutte ô s’ëa cacciôu in ta testa,
Confiando ne-ô so ardî, forza e destressa,
E protetto da-i ombre e dä tempesta
Sorprende dentro da so tenda stessa
Ferdinando e Isabella e fâghe a festa;
E fâ finî l'assedio da çittæ
E a guæra contro i moi con due sciabbræ.

124
Con quest’idea, dixeivo, ô se slansava,
Scimile a un lion scappôu d’in t’un serraggio,
Ne-ô campo, e-e sentinelle ô massacrava;
Ma ingannôu da-ô superbo cortinaggio
Pe-o regio padiggion quello ô piggiava
De don Alvaro illustre personaggio,
Vegnûo pe cooperâ a quella famosa
Guæra fin da Lisboña co-a so spôsa.

125
Mi dormivo de lì poco lontan,
E m’adesciavo e subito sciortiva
Fêua da tenda a l’alarme e a-ô ramaddan
Che zà pe tutto ô campo ô se sentiva;
Veddo ô möu, ch’investiva cö taccan
E ô lasciava in sciä porta semiviva
A guardia de don Alvaro e a-ô momento
Mæximo lesto ô se cacciava drento.

126
Mi corrivo de slanso apprêuvo a lê;
Ma Urnasso ô conte avendo zà ferio
A quella, ch’ô creddeiva so moggê,
O s’avventava: addosso me gh’asbrio,
E ô colpiscio in to collo de derrê,
E ô fasso cazze in tæra tramortio:
Alvaro vendicôu primma de moî
O s’è visto; e spiravan tutti doî.