 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
XXVI.
Façço re forçe d’Ercole a passâ
Queste nœutte sì longhe zenariñe.
Añima mǽ, se foisse dent’re spiñe,
Mao penitençia no porrǽ portâ.
Infiro re ore, a mœuo de parlâ,
Come se foissan tente perle fiñe:
Me poæro comme apointo a re berliñe:
Un’ora uña quareizema me pâ.
Allumero re stelle a uña a uña:
Re sconzuro a ammortâ ri sœu sprendoî;
Ma non re mœuvo a compassion nisciuña.
Ciammo ro Sô, ghe façço mille invoî;
Ma l’attrœuvo ciù freido che ra Luña.
Così son sença un Sô, son sença doî.
