Ms. Marston 56/De un mirachullo de messê san Cremento

Manoscrito Marston 56, 1465
De un mirachullo de messê san Cremento
azonto maiuscole, pontezatua, tratin inte forme interrogative e diacrittichi (segondo a prononçia do XVIII sec. e e reggole do Prien do 1745; ecetto "ë" = æ, "ö" = œu);
lasciao a tirde in sciâ "n", in corscivo i atre ligatue, in apiçe e coreçioin posterioî; tra e parentexi quaddre e lettie da azonze, tra e tonde quelle da esponze;
[p. 101r modifica]
Chì se contèm un mirachullo de messê san Cremento.

Seando una dona con um so figio pisenin andëta um dì depoidisnâ a la sepotura de messê san Cremento, e lo fantin se adormì fortementi, e ella lo possà in terra e subitameti[sic] lo mâ se movè e crovì la terra, la quâ cossa vegando la dona se misse a fuzî con li atri inver terra e lassà lo figiör chi dormiva. E lantor questa incomenssà con um gram pianto a lamentasse, e bateasse le parme e butavase in terra e monto criava e lamentavase. E pöa a se levà e andava goardando per la riva per vei se lo mar ge avesse butao lo so figio morto in terra. E non posando vei nissum segnâ, a la fin li parenti la confortàm e se ne tornàm a caza. E per tuto quello ano a stete con grandi pianti e lamenti.

Or vegiando lo atro ano la festa de messê san Cremento, questa dona retornà a lo mor e goardava che lo mâ sechasse per vei se ella poisse avei nissum segnâ de questo so figiör. E seando sechao lo mâ, questa fo la promera chi zeisse avanti. E andando ella a lo seproco[sic] de messê san Cremento, a se misse a l'oraciom e con fe[rm]o cör e con grandi suspiri a dixea: "E' crao fermamenti messê, e si so che sensa voi nissuna promissiom se po avei quello che ello dexira. Or messê Ihu. Xe., lo quâ avesti mizericordia de lo figiör morto de la vidoa vegniando a voi le soe lagreme, lo quâ erea porta[sic] in lo leto e per la toa mizericordia lo resusitasti a vita, avora messê arecordaive de la vostra serviciâ, si che per li merite[sic] de lo vostro messê san Cremento martiro e' possa conseguî quello che devotamenti e' te demando." E digando queste parolle e monte atre ella se levà in pê, e goardandose de intorno ella vi lo so figio in quella parte unde a l'avea lassao chi dormiva anchora, e ella pensando che o fosse morto a ge corsse tosto sorva e per lo pianto ch'ela fava si lo desvegià, e pöa per la grande alegressa a fo ancho comovoto de pu forte pianto e non sesava de baxallo. E pöa o lo incomenssà a spiâ unde ello era staito per lo tenpo de lo ano passao, e questo respoze che o non ge parea avei dormio per pu spacio de una nöte. E sorvavegniando la grande murtitudem de la gente, ella preize lo so figiör e a ogni persona manifestava lo grande mirachullo che lo nostro Segnor Dee e lo beao messê san Cremento ava[sic] faito inver lo so figiör, a lozo e a gloria de lo nostro Segnor Dee lo quâ è beneito in seculla secullorum.