Li fioreti de messê san Francescho
cap. 10
da-o manoscrito Marston 56, f. 133r. - 156v., da libraja Beinecke de Yale, 1465;
clicca i asterischi pe di rafronti co-a verscion toscaña;
clicca o segno inta colonna de scinistra pe vixoalizâ a verscion toscaña a fronte

[p. 136r modifica]10.

Stagando una fiâ san Francescho in la Portancila* con frai Maseno de Merigam, homo de grande santiae[sic], per la qua cossa san Francescho lo amava monto; e um di tornando san Francescho da la selva da l'oraciom, e seando a l'inssî de la cella, e lo dito frai Maseno lo vosse proâ como e' l'era umer, e si se ge misse incontra e si ge ze rente e ge disse: "Paire, perchè vem tuto lo mondo de derê a ti e p[ö]a che ogni persona dexire de odite e de veite? Ti non ê bello homo de corpo, ni ê de grande siencia, ni ê nober, e doncha donde te vem tanta gracia, che tuto lo mondo te vegne de deree?" E san Francescho alegro e scrolando la testa e con la fassa a cell, stè in pocho con la mente levâ a Dee, e retornao che o fo in ello, si se inzenogà e con pregere reize lozo e gracia a Dee, e pöa con grande frevô de sprito se revozè a frai Maseno e disse: "Vöi savei perchè tuto lo mondo me vem deree? Questo procede da quello atissimo Dee, lo qua in ogni lögo contenpla li boin e li rê, pressochè quelli santissimi ögi non am visto inter tuti li peccoi nissum pu vî, ni pu insufficiente, ni pu grande peccao como mi, e perssò a fâ quella övera maravegoza, la qua intende de vorei far, o non a trovao pu vî creatura sorve la terra como mi, e perssò o m'a elleto per confonde la nobillitae e la grandessa e la fortessa e la bellessa e la sapiencia de lo mondo, asochè se cognossa che ogni vertue e ogni bem ven da ello e non da la creatura, e che niguna persona non se possa gloriâ in lê mesmo, ma chi se vö gloriâ, se glorie in lo Segnô, a lo qua è ogni onô e ogni gloria in eterno." Alaora frai Masseno, a queta[sic] reposta de tanto frevô, se spaventà e cognossè veramenti che san Francescho era fondao in grande umillitae.

A lozo e a gloria de Dee.