Pagina:Noberasco.Antologia.1930.pdf/35

— 37 —

E che corriva — Ben de galoppo
pe poei avei — Sto bell’intoppo.
Corriva a un moddo — Pe-o monte e o cian,
Che m’ho frappou — Finn-a unn-a man.
Ma no fa ninte — No sento dö:
Basta che vedde — O me Segnö.
Ah, Segnö cao, — Sei proprio bello!
Ah mi de veddive — No son ciù quello!
Ah mille mondi — Me pâ de gode!
Oriè ese poeta — Che faiva un’ode
Anacreontica — E vorriè dî
Cose che faivan — Proprio stordî.
Ma za che tanto — Ho a testa düa
E i me verscetti — No fan figüa.
Figgi de Pindo, — Vegnîme intorno,
In quest’insolito, — Allegro giorno,
Vegnî chi tutti, — Presto vegnî,
Che a-o me difetto — Doveì supplî.
Porteve un’arpa — Un chittarin,
Un organetto, — Un amandoin
E feve vedde — Buin muxicanti,
Ne-o lodä o Santo — De tutti i Santi.
Esatte a gloria. — Do Figgio eterno,
Che pe scampâne — Da-o basso inferno,
O l’è disceiso — In questa tera
Portando a paxe, — Levando a guera,
Non za co a pompa — D’un re, d’un ducca,
Ma, comme dixe — San Pë, San Lucca,
Senza soccorso — Feua da çittè,
Riduto all’urtimo — Da povertè.
L’é o so palazio — Un tuguriotto,
Privo de porte — E tutto rotto:
O l’ha pe chinn-a — Un pö de fen:
Poei accapî — Se o dorme ben!
O l’è coverto? — O l’à unn-a strassa,
Chi o creuve appenn-a, — Ma o vento o passa,
Benché a Madonna — Co un manto vegio,
A ghe o ripare — A bella megio:
Pe compagnia — Poveo figgeu