Pagina:Malinverni.Due.brocche.de.viovetta.1908.pdf/74


e ch'o l'andesse in gïo sempre a taston,
comme ûn figgiêu quando o zêuga all'orbetto:
cöse importa s'o piggia ûn strambaelon?
ghe son lö a dâ braççetto.

Ma o tempo l'é passôu che Berta a fiava:
aoa, sta gente a l'ha perso o scigoâ;
no gh'é ciù a-o mondo ûnn-a testa de rava
che a-o scûo vêugge restâ:

e libero o pensciëo – ninte ciù o ten –
o vêu da lûxe e o va, – cö stesso amô
dell'aquila, che s'arsa in äto ben
co-i êuggi fissi a-o sô.