zarse. Criavam digando: “Che altissimo corpo, avanti sànito cha nasuo e da l'angero annuncio e maraveiossamenti viscuo sover tuti li atri chi maj fom a lo mondo! E sangue santissimo, che è faito de ti, in la prexon e in la via? O precioso sangue, fim da la prexom per le piace é spànito stizando! E de quella testa santissima, unde è-lla? O che grandissimo bandezamento ne* cognosuo: fo portá quella beneita testa davanti quelle tore, lo di de la festa! Che mareiti seam li balli e li canti faiti per mal e per vani soraci de lo mondo! E como viveremo noj semsa ti, doce meistro e doce paire? Perchè no voresti-tu che noi fossemo cumteigo quando tu moristi? E avesti taiá la testa asochè lo nostro cor fosse sihatao de dolor e de tristesa e fossemo cheiti morti apè de ti. E como sereamo noj biay, se noy fossemo soteraj a lao e intorno de ti! Unde è la testa de lo grande patriarcha, fijor de lo somo pontificho santo Zacharia? Unde è la lengua chi semper anunciava lo regno de lo cel e si loava e benixiva Dee e ameistrava la gente de soma dotrinna? Quar pecaor serà si ardio de guardála, questa beneita testa, se no la guarda cum pentimento de le soe pecae?” A queste parole vegne alcum mondanj e dissem: “Ascota un pocho, e dissem secretamenti, che quela rea femena, abiando in man quella testa santissima e fazandosene beffe, cheite morta, ma no se sa anchor per fermo. Ma questo se vi bem, che la corte è tuta aquatá e desbaratá. E li messi* sum andaiti tuti a lo paraxo”. E lantora tuta la gente pregàn Dee che ne feisse vendeta de cossì grande iniustixia como Herodes avea faita. E ordenàm inseme questi disipoli, che alquanti bom homi, chi no paresem disipoli de san Zoane, reisem* a la corte de Herode e savessem se per alchum moo elli poessem parlá a archum officiario, lo quar fosse tegnuo meior, e savej se se poesse tornar la testa de san Zoane. E cossì fo ordenao. E zem li disipoli e monti atri homi devoti a parlá de questo faito, e romaze cum lo corpo certe atre personne, e donne sante. Tuti pianzeivam cum grande dolor questo santo corpo cossì mosao. E la gente de veir tanta iniustixia comissa in quello di e da quello mar segnor che elli teneam, e aveam paor che tuta la provincia no abissasse per si grande pecao comisso. Tornàm quelli chi eram andaiti per savej se se poesse avej la testa, e dissem cossì: “Noi no possamo savej niente, persochè la gente è tuta inpaihá e lo rej è monto contristao, e no ge moo de poei savej niente”. E li disipoli renovàm lo dolor e tegnem lo corpo fim a l'atro iorno, e pu se fosse bessogno. E tornàm anchora questi boni* homi a paraxo, e trovàm pu semeieive cosse e parlàm cum alcum amigo dentro, e disse de questa testa, e fogi respozo: “Andai via