Spirito Santo. Pero cum grande reverentia e timoroxamenti parea che vegnisse a questa overa. E san Zoane lo confortà e disse: “No temi, Pero, persochè a monti te coverrà far questo ofitio”. E Pero no inteize queste parole. E quando Zoane insì fora, ge misse dentro Pero e Andrea e dixea de hora queste parole: “Anchoy è santificá questa aygoa”. E ihamà monti atri de li soi discipuli e semeieivementi li batezà, e fe cossì fin a la seyra, che se ne vor andar. Pero comensà a vorey representar queste parole. E abiando visto lo di tante novitay, pensasse de voreilo demandar. E disse cossì a san Zoane: “Vo-tu che noy vegnamo damatin fin in cotal logo, che noy te vogiamo un pocho parlar avanti che tu zonzi a lo povo?” E san Zoane disse de si. E quando se acostà la seyra, preize comiao e vasene a lo deserto, como solea. E vassene su quello monte, quato quato.* E missese da un lao asae da lonzi co messer Ihesu.* E stava in oration. E pensome che messer Ihesu quarche vota de la note andasse a parlar cum ello un pocho. E che Zoane ge demandasse: “Messer, vo-tu che te pareze in tuto?” E messer Ihesu responde: “O Zoane, no è anchor da tegney altro moo cha questo che tu fay. Quando e comencerò a prichar, laor vorò che tu me parezi, e che tu mandi la gente a mi quando tu porray”. E cossì stavam un pocho inseme questi doy chy se amavam tanto. E certo scritura nigunna no dixe, ch'e sapia, che messer Ihesu avesse conpagna alchunna [in sul monte]; ma perochè ello g'era cossì preso, me deleta de pensar che Zoane zeyze preso a ello la note, presoche tuto lo so amor era Ihesu, e tuto lo deleto de l'anima soa, digo che poreiva esser da che l'era cossì presso , e ello lo savea. Questi sum li me pensamenti chi me deletam de pensar. La veritae semper sea salva, che mi no aproho, ni vogio aproar, nigunna cossa, noma quella chi e aproá per la scritura santa. Retorna Zoane la matin. Pero e Andrea e archum atri secretari se partem da le turbe e andàn per la via unde ello devea tornar, a la longa pu de un migiá; e si lo aspeitam in quarche loco pu remoto da la via. E la matin, quando san Zoane vegniva, cum grande leticia si ge zesem incontra. E menànlo in questo logo for de la via, e(s)se missem a seze. E Pero disse: “Noi avemo monto pensao in le parole che tu ne dixesti heri, e parenne de grande maravegia. E chi è questo agnelo che tu ne mostrasti cum lo dio, chi dee lavà le peccae de lo mondo, e féistige reverentia, como se ello fosse to Segnor e maor de ti e santo? Amchor vimo quando tu lo batezasti, parse a noy che descendesse sove noi nova luxe e novo splendor, intantochè quasi e no ve poimo veir. E poa, quando tu tornasti cum tanta alegresa, ancor te butasti in quella aygoa unde ello era insio. E anchor deisti* a mi che te batezasse e che monti e ne batezerea. Anchor questi ne parem parole de grande amiratium”. Responde Zoane brevementi: “E no me voio inpaihar de destende queste parole innanti, persochè tosto l'odixee* de la soa bocha la veritae. Laora veirey e aregordereive e intenderey so che v'o dito che l'è veraxe. E mi ge sum per testimonio de la veritae e de la luxe. Che mi mesteso avanti che morio, farò ihayramenti vey queste parole”. Queste reve