 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
« Càn, bellu càn,[1] giüdicâ ün pô questo caxu: Questu serpente u l’ea suttu ünn-a grossa pria; u m’ha tantu süpplicôu de liberâlu che mi ghe l’ho levâ d’addosso; ôua in cumpensu u me véù mangiâ: u l'é giûsto? ».
« Mi, finchè sun staètu zuvenu, viveivu cun maè paddrùn che u me trattâva ben e u me caressâva; ôua che sun vegnüu vegiu u m’ha mandôu via ; u vostru affare u nu me riguarda! » u dixe u càn.
« E ün che u te dà tortu! » u gh’ha ditu u serpente a l’ommu.
« Pasiensa — u gh’ha risposto — andemmu a çercâne ancùn duì âtri » e se sùn missi in cammìn.
Doppu che han faètu ün âtru traètu de stradda, han truvôu ün cavallu vegiu e anche a lé gh’han dumandôu de giüdicâ u só caxu.
« Mi — u l’ha risposto u cavallu — quand’eu zuvenu, eu sempre fra e stanghe da carossa d’ün gran persunaggiu; doppu m’han vendüu a ün carattê che u me dava ciü botte che fèn: ôua che nu sùn ciü bùn a ninte
- ↑ «Cane, buon cane». Cfr. la nota precedente.
