Pagina:Giaimo.dal.dialetto alla.lingua.2.1924.pdf/64

3.
Carità di S. Francesco


Quand’u veddeiva ün poviôu: allegri, bùn umû!
U se sentiva sübitu strenzise u chéù da-u dû!
« M me demuu, ma luiâtri han famme » — u se dixeiva;
E lì u ghe dâva tütti i sodi che u l’aveiva.
Ansi u s’ea fìn prumissu de nu dî mai de nu
A chi ghe dumandesse in numme du Segnû.
E u s’é sentìu de votte versu de lû cummossu
A-u puntu de levâse finn-a i vestì d’indossu.


4.
San Francesco ed il lebbroso


....
Ün giurnu u se n’andâva a passeggiâ a cavallu,
Assortu cumme sempre e sempre ciü decizu
De vuèi a tütti i custi ün postu in Paradizu;
A-u svoltu d’ünn-a stradda u s’é truvôu davanti
Quellu che lé u n’avièiva vusciüu per tütti i Santi:
Bezéùgna che ve digghe che lé u sentîva ün tale
Ribressu pe-i lebbruzi che nu se dà l’eguale.
Ebbèn, ve-u lì che u vedde, cun ün pâ d’éùggi invedraè,[1]
U ciü refüuzu[2] forse de quelli desgrasiaè;
Cumme se u fuise staètu culpìu int u mezu a-u chéù,

  1. Cun ün pà d’éüggi invedraè, « con un paio d’occhi stralunati ». Si dice di chi ha la vista annebbiata per paura, o per ira, o per dolóre, o per ribrezzo.
  2. « Ripugnante, ributtante, schifóso».