 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
préùve cun a forsa da sò vuentaè.
Ma u diau u nu vuèiva dâse per vintu.
Eccu che ünn-a seia l’ermittu u vedde vegnî da luntàn ün ommu bellu, zuvenu, vestìu de vellüu, cun in testa ün capellu guernìu de magnifiche ciümme: u parlava da lé int’ünn-a lingua strana. Arrivôu vixìn a-u santu, u l’ha tiôu féùa d’int’a stacca ün massu de carte: finn-a a quella giurnu lì u zéùgu u nu l’ea cunusciüu int’u mundu e u santu u stâva a miâ maveggiôu. Pochi mumenti doppu âtri dui zuveni sùn spuntaè chissà de dunde e se sun missi a zügâ cun u primmu. L’ermittu u pregâva sempre, ma nu cun l'attensiún de âtre votte: di[sic] tantu in tantu u giâva i éùggi per vedde cumme u l’andâva u zéùgu: u pensâva che in fundu nu gh’ea nisciün mâ int’ünn-a demua cuscì innucente cumme quelli tocchi de papé. Tütt’assemme ün di trèi züguèi u s’è addurmìu e u nu l’ha ciü vusciüu addesciâse.
Allua i âtri dui han ciammôu u santu e l’han invitôu a piggiâ parte a-u zéùgu: lé u l’ha aççettôu perchè ghe paiva che in fundu nu ghe fuise ninte
