 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
domandôu se a savèiva e duze parolle da veitaè.
« E duze parole da veitaè sun prestu dite » a l’ha faètu sübitu quella, che a l’aveiva ciü prunta a lengua che l’inzegnu: « pestellu, murtâ, treipé, çenie, féùgu, pignatta, minestra... ».
« Ti haè cuaè de rie, caa muggè, ma mi incuminçu a sentî ün pó de puia: ne va dell’anima maè ». Intantu u poviôu, che u l’aveiva sentìu tüttu e capìu ciü bèn di âtri, u l’è sciurtìu féùa du só cantu e u gh’ha ditu: « Nu ve piggiaè tanta anscietaè; in ringrasiamentu de l’ospitalitaè che m’èi daètu, pensu mì a liberâve da questu fastidiu; staè tranquilli ».
De faèti l’indumàn, a meza néùtte, u poviôu u s’è truvôu suttu l’aèrbu e u l’ha sentìu ünn-a vuxe che a ghe dumandâva:
« Quaèla a l’è a primma parolla da veitaè? » Lé u l’ha rispostu:
« Ün Dìu sulu ».
« Quaè a secunda? »
« I duì misteri da nostra santa fede ».
« Quaè a tersa? »
« Tre persunn-e distinte : Puaè, Figgiu, Spirtu Santu ».
