Pagina:Giaimo.dal.dialetto alla.lingua.2.1924.pdf/47

turna andaètu a rispunde San Pé decizu de mandâlu via.

« Nu so ciü dunde posâme mi e u maè saccu — u gh’ha ditu a-u guardiàn du Paradizu - Se chì nu ghe possu intrâ, pasiensa; lasciaè almenu che pôse ün mumentu u saccu derrè aa porta ». San Pé u gh’ha daètu u permessu. Appenn-a Gian-Tabaccu u l’ha posôu u saccu in tèra, u l’ha ditu: « E mì drentu du saccu! » e u se gh’é truvôu drentu e u gh’é ancùn ôua.

Péù dâse[1] che quandu andiému in Paradizu, se se ricurdiému de ammiâ bèn, truviemu ancùn Gian-Tabaccu derrè aa porta, drentu du saccu.


È probabile che quando an­ dremo in Paradiso, se ci ricor­ deremo di guardar bène, trove­ remo ancora G ianni - gran - fu­ m atóre diètro la porta, dentro il sacco. "

U regallu de Natale.


U l’ea a néùtte de Natale, ünn-a néùtte limpida e freida. U çê u l’ea tüttu tempestôu de punti d’argentu. I figgéù bra­vi pendeivan a scarpetta da-u camìn o de féùa[2] du barcùn aspetandu che pasesse l’angiôu


Il dóno di Natale. E ra la notte dii N atale, una notte limpida e fredda. Il cièlo era tutto tempestato di punti d ’ar­ gento. I bimbi buoni appende­ vano la scarpétta al camino o fuori della finestra, aspettando che l’angelo passasse coi dóni.

(1) (2)


  1. « Può darsi, può essere, è probabile».
  2. « Fuori »; mandâ de féùa , « mandar fuori ».