 |
Questa pagina a no l'è stæta corretta. | |
In quellu antighiscimu tempu, quandu i laddri nu existeivan ancun, ma gh'ea i maghi, viveiva unn-a figgéùa brava[1], ma cuscì brava che a nu l’aveiva âtra ambisiùn che quella de fâ du ben a tutti. Questa figgéùa che a se ciammâva Agata a stâva cun sò pappà e sò mammà int’ünn-a bella casetta all’intrata de ün boscu e tütti inturnu a cunusceivan e ghe vuèivan bèn, e lé a l’ea sempre cuntenta.
Ma ün brüttu giurnu gh’é mortu pappà e mammà, e a s’é truvâ sula a-u mundu. Per vive a l’é staèta custreita a andâ int’a çittaè vixinn-a a çercâ travaggiu.
A l’ha serrôu a sò casa, a s’é missa a ciave int’a stacca e a l’ha attraversôu u boscu pe andâ in çittaè, ma versu a meitaè du boscu gh’ea ünn-a casa che e gente dîvan a fuise abitâ da ün magu: Agata, che in vitta sò a nu l’aveiva mai avüu puia, a l’andava avanti tranquilla. Quandu a l’é arrivâ davanti aa casa, u magu u l’ea in scia porta e u l’aveiva in brassu ünn-a culumba gianca che u caressâva. U l’ha fermôu a figgéùa e u gh’ha dumandôu dunde a l’andâva.
Lé a gh’ha cuntôu a só disgrasia e a gh’ha ditu che a l’ea diretta versu a cittaè dunde a sperâva de truvâ travaggiu. U magu u gh’ha rispostu che se a l’avesse vusciüu fermâse cun lé, u l’avièiva tegnüa ben vuéntea, basta che a gh’avesse tegnüu in urdine a casa e a l’avesse avüu cüa da sò culumba gianca.
Agatinn-a a l’ha aççettôu. Tantu tempu u l’é passôu in paxe: a figgéùa a l’ea precisa e urdinâ: u m agu u nu l’aveiva mai da rimpruverâla, ançi u-a trattâva ben e lé a l’ea cuntenta d’esise fermâ inte quella casa. Sulu u ghe dava da pensâ ünn-a cosa: a nu puéiva capî cumme mai ghe fuise sempre in casa ogni ben de Dìu sensa che sò paddrùn u l’andesse mai a cattâ[2]
