Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/57

a mæ mogliê, e intanto o ghe dava ra ciancia, s’o me dà int'ri piê, vœuglio mettero à sascæ.

Fab. Donde poello êsse andæto?

Luc. E chi ne sà! óræ ch’o foîsse anæto sciù trenta poære de forche. (via)

Fab. Saccime un poco dî, comme stà mæ figgia.


SCENA V.
Fabriçio, Tiburçio, e Leandro.


Fab. Giusto in questo ponto domandavo de voî.

Tib. E mi stavo passeggiando zù int’ro cortile, studiando re cure de setteçentoçinquanta marotti, ch’ho da guarî avanti che sæ nœutte. Comme stà ra nostra mutta?

Fab. Dopo quello remedio de pan bagnao de vin a stà sempre pêso.

Tib. Me ne rallegro, bonissimo segno, ro medicamento fà ro so effetto.

Fab. Sì, ma con tutto questo ho sempre poîra ch’a ghe reste.

Tib. Ah ah ah. (ride) Che ommo pisciolanimo! aggæ flemma, che g[h’]ho dri remedii che se fan beffe de quanti n’è à ro mondo. Aspêto ch’a sæ in angonía.

Fab. Chi è questo zoveno ch’avei in vostra compagnia?

Tib. (Fa cenno con le mani che è un metti serviziali) Quello...