Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/51

de saveine tanta. Son stæto à ra scœura de Præve Sciappacasse, e appen-na son arrivao à lése[1] int’ro méso[2] donao. Se voresse dive, percóse gh’è satao ro capriçio de fâme mêgo, mi non ne sò ninte affæto. Ma siccomme me son accorto, che per tutti i versi vœuran che eserçite questo mestê: così me son resoluto de fâro à re speise de chi me ven sotto re cióte. Ho piggiao un-na vœuga, che non ve possa[3] dî. Son tutti indiavolæ de tegnîme per un valentommo. Chi me manda à çerchâ de chì: chi me manda à ciamâ de là. Se questa faccenda continua, mi façço conto de tirâ avanti finchè scampo. Questo me pâ ro ciù bello mestê che se posse fâ à ro mondo. Se faççe ben, ò se faççe mâ, s’è sempre pagao à ra mæxima manera. Ri erroî e l’ignorança dri mêghi se crœuvan con ri sintomi dra marottía. Noi hemmo ro panno e re tesoîre, e taggemmo à nostro modo[4]. Ro caregâ, in fâ un pâ de scarpe, o se guarda ben ben de buttâ via un peçço de cœurio, perchè s’o guasta, o paga. Ma noî hemmo un-na libertæ sença fin de guastâ qualunque person-na, sença mai pagâ un-na daquattro. Re scapolle che femmo, non son mai attribuíe à noi. Ro torto l’è sempre de quello chi ghe lascia ra pelle. In sostança ro bello de questa profession

  1. léze
  2. mêzo
  3. posso
  4. moddo