Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/49

son; e queste cose me fan andâ in cœullera.

Lean. Ve domando mille perdoin, Signor, dra libertæ che...

Tib. Eh voi burlæ. Dîme un poco, de cose se tratta?

Lean. Dovei dunque savei, che questa marottía che voî çerchæ de guarí, a l’è un-na marottía finta, e non è vero ch’a sæ mutta. I mêghi che son stæti consultæ, han tirao bastonæ da orbi. Chi ha dito che questo malanno è vegnuo da ra testa: un altro, da ro polmon: un altro da ro figaretto: un altro da ra minça: cose da fâ rie re gallin-ne. Ro caxo è, che questa figgia è in-namorâ de mi, e mi son in-namorao de lê; e così a l’ha trovao questo mêzo termine per piggiâ tempo, e liberâse da ro matrimonio che ghe voreiva fâ fâ so poære contro sò vorentæ... Ma levémose de chì, che quarchedun non ne vegnisse à sentî. Andando per stradda, ve dirò quello che desidero da voi.

Tib. Andemmo, amigo, che me sento per voî un-na tenera inclinaçion, che non ve posso spiegâ. Gh’impiegherò tutta l’arte e tutta ra meixin-na. Questa marotta ò che a creperà comme un baggio, ò che a sarà vostra moggê.


Fine dell Atto Secondo.