Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/41

Fab. Sciô Magnifico, questa l'è ra sò marottía, a l'è deventâ mutta, sença che nisciun agge possúo indovinâ ra caxon, e per questa sò desgraçia s’è differío ro matrimonio.

Tib. E perchè?

Fab. Perchè quello chi doveiva spozâra, avanti de conclude o vœu aspetâ che a sæ guaría.

Tib. E chi è mai questo goffo, chi non vœu che sò moggê sæ mutta? Vorræ che ra mæ Martin-na avesse questa marottía, che me guarderæ ben ben de guarîra.

Fab. Mi però ve prego, sciô Magnifico, d'impiegâ tutto ro vostro savei, per liberâra da questa sò tribolaçion.

Tib. Non ve piggæ fastidio. Dime un poco, questo sò malanno ghe dà incomodo?

Fab. Si, Signor.

Tib. Tanto megio. A sente qualche dorô?

Fab. Sì, Signor.

Tib. Bonissimo segno. Benefiçio de corpo?

Fab. Creddo de sì.

Tib. Copiosamente?

Fab. Non ghe daggo effetto.

Tib. Se marcia per vettura, o per re poste?

Fab. No m’imbaraçço de queste cose.

Tib. (si accosta verso l’ammalata) Ro vostro braçço. (pensa) Eccove un polço chi me dixe, che vostra figgia è mutta.