Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/19

Val. Chi sa? se porræ dâ. Noî çerchemmo un bravo mêgo, vertuoso, chi fosse[1] capaçe de guarî ra figgia dro nostro patron, che improvvisamente a l'è deventâ mutta. Ciù de vinti mêghi han scartabellao libri e libraççi, e non gh’è stæto lœugho de trovâghe remedio. Quarche votta se trœuva dra gente, che han dri segretti particolæ, e che fan dre cure maraveggiose, e così andemmo çercando, se ne pœu rescî de trovâ quello che vorressimo.

Mart. Me ven giusto ra balla à ro botto de vendicâme. Vœuggio sœunághera à quello piççafron de mæ marío. (forte) Amixi cari; non poeivi avei un incontro ciù fortunao de questo. Ro çê ve gh’ha mandao in bonora e in bon ponto. Mi conoscio un ommo chi fà miracori, particolarmenti per queste marottíe desperæ da ri mêghi.

Val. Presto, fæne ro piaxei de dîne dond’o se pœu trovâ.

Mart. Se n’hei premura, andævene là versò quella cascin-na. Lì vexin gh’è un bosco d’erbori de rovere, ro troverei ch’o se demora à taggiâ dre legne.

Luch. Oh bella! un miegho a tagliâ dre legne?

Val. Vorei forsi dî, ch'o se diverte à recœugge erbe reumatiche, pe fâ dri medicamenti.

Mart. Oibò, per ninte, o l’è un-na testa gar-

  1. foîsse