Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/164

vorreiva vegnîve à trovâ sin de stamattin...

Arp. (Di nuovo con faccia ilare).

Zab. E conclude subito, per poîra, se ra cosa va in longo, che non ve refreidassi, e non andassi à çercâne un’âtra.

Arp. Assegurate, Zabetta, che l’è tanta ra consolaçion che ti me dæ, che l’è impossibile che me scorde mai ciù de ti.

Zab. Caro sciô Arpagon, non m’abbandonæ in questo mæ bezœugno.

Arp. (un’altra volta in serietà).

Zab. E lascæme poi fâ à mi. Non averei da fâ con un’ingrata.

Arp. Me ven in cœu, che bezœugna che vagghe à fâ dâ recatto à ra carroçça, per depoîdisnâ.

Zab. Credeime, non porrei trovâ mêgio occaxon de questa de fâme dro ben.

Arp. Vaggo à avvisâ ro cœugo, ch’o se mette in stato de dâne da çen-na ciù de bon’ora che sæ possibile.

Zab. Caro sciô Arpagon, non me ghe lascæ in questa congiuntura[1], che son veramente apprettâ.

Arp. Aora vegno.... Sentî che me ciamman. A’ reveise à depoîdisnâ. Addio Zabetta (parte).

  1. congiontura