Pagina:Comeddie.DeFranchi.1830.djvu/161

træ miria de giascio e boin boccoin, non son giusto à cavo dell’anno un-na dozen-na de miria lire belle e bon-ne?

Arp. Cara Zabetta, tutto questo va benissimo; ma o non me basta. Se me hò da mariâ, bezœugna che vedde vegnî monæa, che tocche quarcosa.

Zab. Caro sciô Arpagon, monæa dubito che ghe ne troverei poca, ma fiæve à mi, che sarei misso in possesso de tanti effetti belli e boin, che ve ne troverei ben contento.

Arp. Víremmo dunque. ma me ghe resta ancora un scontro, e l'è, che dubito, che, comme à segge me moggê, a se stuffe de veddese un vêgio d'attorno, e à vœugge andâ tutto ro giorno in giandon à çercâ compagnia ciù de sò gusto.

Zab. Oh questa sì, che l’hei dîta grossa! ma ve compatiscio: non conoscei ancon l’umô de questa zovena: basta che a[1] vedde un zovenetto, à scappa ch’a pâ peççigâ da re vespe. Meixi son a l’era promissa con un’ommo de sciusciant’anni; e perch'o s'è sbarbao, per comparî d'aveine appen-na tanti da ammortâ ra Promera, e che per firmâ o non tirò fœura de spêgetti[sic], a straççò re poliçe, a feççe ra peste, e a non ne vosse ciù savei dro ninte.

  1. ch’a