Pagina:Bacigalô.Prose.rimæ.1891.pdf/244


56
O povëo Paddre, ritornando a casa
Doppo quello pittin de remansinn-a,
Co-a çervella sciätâ, nè ancon persûasa
Che a no se foîse ûnn-a vesciga pinn-a,
O mugugnava: «miæ ûn pittin che caxo!
»Ma mi tant'è son comme S. Tomaxo.

57
»Vêuggio vedde e toccâ... che l[']é imposcibile,
»Che no ghe segge quarche anghæso sotta;
»E Moneghe nö son - no l'é fattibile
»Che s'aggian fæto coscì a faccia rotta,
»E d'altronde pe dî çerte sconcesse
»Bezê[u]gniæ che quarcûn ghe l'insegnesse.

58
»Quanto a-o Diao, mi tant'è nö posso credde...
»E ciû ghe penso, a me pâ ciû ûnn-a fôa,
»A questi tempi che nisciûn ghe credde,
»Che o se vêuggie piggiâ questa demôa?
»Pe de paöle? segûo... ma ammiæ che inçette!
»Pe coscì poco, lê o no se ghe mette...»

59
Ve lascio immaginâ se a l'indoman
No gh'é stæto do sciäto in Monestê,
Quando co-a stola e l'aspersöio in man,
E ûnn-a squaddra de ceghi de derrê,
E suore han visto capitâ o Vicäio
Mentre ëan in gexa a reçitâ o rosaïo.