Pagina:Bacigalô.Prose.rimæ.1891.pdf/231


4
Naturalmente, questo rescoson
O non ëa troppo lindo ed illibato,
E o saveivan lô ascì, ma l'intenzion
A l'ëa forse scûsabile, da-o lato
Che avendola piggiâ pe ûnn-a demôa
No voeivan dâ fastidï a-a Sûperiôa.

5
Aôa poi che o Loritto o l'ëa tornôu,
E che no poeivan ciû tegnîlo ascoso
Ghe rincrescreiva de n'avei parlôu
E d'avei fæto e cöse d'arrescoso,
Perchè aôa intanto, bezêugnava mette
I conti in lûxe e tiase sciû e fädette.

6
Nisciûnn-a, pai de no, manco pe rïe,
Voeiva ëse quella che a rompisse o giasso,
E in te questi contrasti e queste puïe,
No saveivan sciortî da l'imbarasso,
Quando a Maddre ch'a l'ëa in convalescensa,
A s'é torna ammaotîa con ciû violensa.

7
Poei figûave se questa circostansa,
A n'ëa ûn bello pretesto, ûnn'ocaxion,
Pe scûsâ sto silenzio, e a rilûttansa
De dovei mette a mëzo o rescoson,
«Póvea Maddre, a l[']é tanto asperonsïa!...
»L[']é mëgio dighe-o quand'a sä guarïa».